Bu topraklar mümbit; kahramanı da çok, haini de.
Şuheda kanıyla vatan olmuş bu coğrafya üzerinde yaşayanların tamamına yakını bilir ki, kutsalımızın mütemmimi de İstiklal Marşı’dır!
Onur kabul eder, namus sayarız. Kutsalımızdır! Tarihe adını kazınmayacak olarak nakış nakış işlenen Kurtuşu Savaşı’nın izini taşır İstiklal Marşı…
Gurur duyduğumuz geçmişimizdir o bizim; milli kimliğimizdir, bütünlüğümüzün tepyekûn ifadesidir.
Say sırala bitmez değerdir Türk Ulusu adına…
Nefes alışımızdır hatta…
Sayfa sayfa anlatsak bile az gelir…
Mehmet Akif’in, kim bu cennet vatan uğruna olmaz ki feda/şuheda fışkıracak toprağı sıksan şuhaedasıdır, bahse konu olan…
Elbette biz, vatansızlardan, milliyetsizlerden, kansızlardan, haysiyetsizlerden ve dahi kaltaklardan bunu anlamalarını beklemiyoruz…
Anlamalarını beklemiyoruz beklemeye de, hayatını hainlik manzumelerine adayanların şu sıralar teker teker kafasını uzatıp “cee” demelerine karşı melali yaşıyoruz…
Aşufteler bu cesareti nereden bulup karşımıza çıkıyor merak etmiyorum doğrusu… Türk kimliği üzerinden oynanan oyunların ardından bir tek İstiklal Marşı kalmıştı küfredilmeyen, dün o da hayata geçti…
Geçmişe küfredeceksiniz, bunun hemen önüne de Yeni Türkiye diye başlayan bir cümle yapıştırdınız mı, tamamdır bu memlekette…
Vatana ihanetin moda günlerinde, kutsallar tek tek hedef alınıyor. Son olarak, yelloz çıkıyor ve “Ya şu İstiklal Marşı’nda ayakta durmak hiç hoşuma gitmiyor.” deme cüretini gösteriyor…
Üstüne de kendini savunurken, köpek muhabbetleri filan yapıyor…
Şimdi burada, ağız dolusu küfürleri duyuyor gibiyim; hiç gerek yok…
Değmez, gerekmez…
Akıl sağlığı kontrol altına tutulması gerekenlerin, menopoz dönemi hezeyanlarıdır deyip geçelim bu bahsi!
