“İbn Haldun, ünlü eseri Mukaddime ’de “Tarih bilimlerin anasıdır.” diyor. Aynı eserin bir başka yerinde ise “Her şeyin aslı esası Esatirdir.” Diyor, yani Mitoloji. “ -Necati Gültepe, Türk Mitolojisi
Mitolojiye temel açıdan baktığımızda toplumsal hafızanın sözlü ya da eylemsel olarak ortaya çıkmış hali olarak görebiliriz; çünkü gündelik hayatımızda bunun izine sık sık rastlamaktayız. Genel çerçevede baktığımızda Türk’ün mitoloji ile iletişiminin koptuğunu görmek mümkündür. Şahsım adına genel bağlamda milletimiz arasında sosyal bilimlerin üvey evladı gibi görüldüğünü düşünüyorum. Eğer ki bağımız kuvvetli olsaydı bugün devlet yönetim mantığını, toplumsal yaşayış biçimini ve insan olarak yaşama mantığından uzaklaşmış olmazdık diye düşünüyorum.
Sosyal medya hayatımızın büyük bir parçasına haline geldiğini söylemek bir gerçektir. Yine aynı şekilde hem ülkemizde hem de dünya genelinde artan kadın şiddetleri, tecavüzleri ve cinayetleri ve yine bu mecradan da gün yüzüne çıkarılma ve bilinçlendirilme çalışmaları yapılmaktadır. Basit bir cümleyle faydasını gördüğümüz bu sosyal medyanın, “viral alma” mantığıyla ego tatmini yaşama duygusu içine düşenlerin uydurma “kırmızı kurdele” meselesi de sık sık gündeme geliyor. Ben de bu konuda hem kurdele bağlama meselesine hem de bu ritüelin yapılmasına sebep olan tanrıça arketipi hakkında kısa bilgi vereceğim.
Evlenecek olan kadının evden çıkmadan, abisi, babası ya da yakın erkek akrabasının beline bir ritüel ya da bir seremoni tarzında bağladığı “kırmızı kurdele” özellikle günümüze maalesef “bekaret” kemeri gibi bir mantalitede gelmiştir. Özellikle nişanda, düğünde, hatta okumaya başlayan çocuklara takılan kırmızı kurdele (örnekler zannımca çoğaltılabilir) aslında “al karısı” denilen kötücül tanrıçanın musallat olmasından korunmak için bağlanmaktaydı. Çünkü “al karısı” kırmızı renkten korkar ve bunu takan o kişilere musallat olmazdı. Gel gelelim günümüzde bu koruma içgüdüsüyle yapılan mitoloji temelli bir ritüelin, zamanla anlam kötüleşmesine uğradığını söylemek mümkündür. Özellikle farklı kültürlerle etkileşirken diğer kültürün negatif yönlerini almamız bu anlam kötüleşmesini günümüze getirmiş ve sözüm ona pek çok aydın(!) vatandaşımızın tepkisini çekmiştir. Hatta değil kitap karıştırmayı, Google’dan bile aratma zahmetine girmeyip ayda bir bu söylemi ortaya atarak öne çıkma gayretine girmekteler. Bu gibi söylemlere Türk kültürünü aşağılama olarak bakmak mümkün oluyor.
Temeline bakılacak olursa Al ruhu inancı daha önceki çağlarda ocak, ateş kültü olarak önümüze çıkmıştır. Hatta Bahaeddin Ögel bu konuda: “Türklerin en eski devirlerinden beri al bayrak kullanmalarının bu al-ateş kültü ile bağlı bir anane olacağı hatıra geliyor. “ demektedir.
Fuzuli Bayat’tan edindiğimiz bilgiye göre de al ruhu ocak, ateş kültüyle bağlantılıdır. Kutsal kadın, bu vaziyetini erkek egemenliğinin güç kazanmasıyla kaybetmiş, ocaktan yani evden sürülmüştür. Bu egemenlik rolünün değişimi kadını ateşin zıttı olan su kültüyle ilişkilendirilmiştir. Ocağı, ateşi koruyan dolaylı yoldan kadının yardımcısı ve koruyucusu konumundan uzaklaşarak bir düşman vaziyetine dönüşmüştür.
Al karısı günümüzde olumsuz bir tanrıça figürü olarak bilinmektedir. Al karısı aslında cincilik kültürü olarak önümüze çıkmaktadır. Albastı, Al karısı, Al kızı veya kısaca al olarak da adlandırılmaktadır. Türkistan coğrafyasında çeşitli fonetik varyantları olsa da “Al” kelimesinin özünün korunduğu görülmektedir. Al karısı, küplere binen kadın olarak da bilinir. Batı kültüründen farklı olarak, cadı olarak da adlandırılan, Al karısı küpe binerek uçar. Küplere binmek deyimi de buradan geldiği düşünülebilir. Al karısı tipoloji olarak gür, dağınık ve kırmızı saçlı, avurtları çökmüş, esmer, uzun ve çengelli demir parmakları olarak tasvir edilir. Kimi zaman da sarışın ve dünya güzeli denilecek şekilde tasvir edilmektedir.
(Resim internet ortamından alınmıştır.Çizim Nuray Bilgili’ye aittir.)
Karabasan olarak da tanımlandığı bilinmekle birlikte, Başkurtlara göre memelerini omzuna atmış bir kadın figürü olarak tanımlanmaktadır. Gece vakti uyuyanların üzerine çöküp, onların ağızlarına memelerini koyarak nefeslerini kestiği söylenmektedir. Albastı atları izler. Geceleri atları çaldığına inanılır, at sahipleri sabahları atlarını ter içinde ve yeleleri örülmüş şekilde bulunduğunu belirtir. Al karısı vakası coğrafyamızda sıkça görülmektedir. Örneğin Al karısının musallat olduğu ata karasakız gibi yapışkan materyal sürülüp yakalanır. Yakalanan al karısına ekmek yaptırılıp üzerinden atlatılır ve böylelikle ekmeğin çoğaldığı söylenir. Daha sonra yakalayan kişi al karısına yedi kuşağına bulaşmaması için yemin ettirir. Daha sonra serbest bırakılan Al karısı yakınlarda bulunan bir ırmağa girip oradan uzaklaşır. Hatta Albastı’nın serbest bırakılması halinde ekmeğin çoğalması örneği gibi bereketlendirme ritüeli de onun eski ocak koruyucusu görevinden kalma olduğu söylenebilmektedir.
(Resim internet ortamından alınmıştır.)
Al karısından korunma yöntemleri olarak odada erkeklerin bulunması, yakın alanlarda demir eşyaların saklanması, “kırmızı/al” renkli içeceklerin içilmesi, lohusa kadının başına kırmızı kurdele bağlanması ya da üzerine kırmızı bir yemen örtülmesi al karısından korunma yöntemlerinin başında gelir. Ki demir burada özellikle dikkat çekmelidir çünkü bilinir ki Erlik Han da demirci şamanlardan korkar. Demirin de bu bağlamda kötü ruhlardan koruduğunu öğrenmiş oluyoruz. Ölülerimizin üzerine demir materyal bırakmamızın sebeplerinden birisi de budur. Genel itibariyle Türk mitolojisindeki demonik varlıklar demirden ve demircilerden korkmaktadır. Demir kültü aynı zamanda, anaerkil düzenden ataerkil yapıya geçişte ortaya çıktığı söylenmektedir. Hatta Anadolu’da bazı yerlerde yeni doğum yapmış kişinin evinin çatısına dikenli dallar yerleştirildiği de bilinmektedir. Bazı yörelerde sarışın olduğu söylenmektedir ve Hal karısı olarak da adlandırılmaktadır. Örneğin Konya’da geceleri insanlara saldırmak için keçiye veyahut kediye dönüştüğü söylenmektedir. Bir inanışa göre de canının topuğunda olduğu ve bunu boncuk formuna dönüştürüp başka bir albastıya emanet edebilme özelliği vardır. Esasen albastı su, hayvan ve antropomorflaşarak insan kılığına girme olarak üç ana serüvende tasvir edilmiştir. Albastının hayvan ya da insan kılığına girme durumunu “cin misyonu yüklendikten” sonra geliştiğini düşünmek mümkün olmaktadır.
Eskinin dini günümüzün mitolojisi olarak baktığımız bu sosyal bilimler çerçevesinde özellikle Al karısı hususundan bile İslamiyet öncesi Türklerde, kadını aşağılama ya da onur kırıcı bir şekle büründürme görülmemiş, evden kovulduğu “ataerkil” döneme geçişte al karısının kötücül tanrıça formuna dönüştüğünü görmekteyiz. Fakat kurdele hususunda ise yine kendi insanlarını kötücül varlıktan koruma içgüdüsünün geliştiğini de söylemek mümkün olmaktadır. Bu bağlamda bizler yaşadığımız topraklarda “kültürel” olarak özümüze dönerek, olumsuz koşulların üstesinden gelebiliriz. Bu demek değildir ki “hadi Ötüken’e dönelim tekrar baştan başlayalım.” Amerika’yı yeniden keşfetmeye gerek yok. Kültür hafızası artık DNA’ya işlemiştir ve nesiller boyu bir noktada vücut bulacaktır. Büyüklerimizin dua yerine “çok alkış eyledim evladım” demesi gibi. Aynı evimize astığımız üzerlikler gibi. Burada yapılacak olan öncelikle kendimizi ve kültürümüzü tanımak olacaktır ki biz ancak bu “kötü” Türk kültürü propagandasını aşalım.
Kültür kimilerinin söylediği gibi içi boş bir kelime değildir, bir milleti millet yapan ana unsurdur, medeniyetimizin temel taşıdır. Bu temel taşın özünü anlamak, anlatmak ve yaymak biz Türk gençlerine düşmektedir.
KAYNAKÇA
BAYAT Fuzuli, “Türk Mitolojik Sistemi 2” Ötüken Neşriyat,2018
BİLGİLİ Nuray, “Türklerde 5 Element” Kripto Yayınları, 2019
BORATAV Pertev Naili, “Türk Mitolojisi Oğuzların-Anadolu, Azerbaycan ve Türkmenistan Türklerinin Mitolojisi”, BilgeSu Yayıncılık, 2016
ÇORUHLU Yaşar, “Türk Mitolojisinin Kısa Tarihi, Alfa Yayıncılık, 2019
GÜLTEPE Necati, “Türk Mitolojisi”, Kapı Yayınları, 2017
ÖGEL Bahaeddin, “Türk Mitoloji II. Cilt” TTK,2014
