Kurban Bayramı’na noktayı koyduk; manzaralar, önceki yıllara göre hemen hemen aynıydı... Yani haberler, kes, kopyala, yapıştır türündendi.
Kurbanlığını kaçırıp peşinden koşturanlar...
Acemi kasapların, kurban yerine kendilerini kesmesi sonucu acil servislerde ortaya çıkan tablo...
Mahalle aralarında kurulan seyyar kıyma çekme makinelerinin önünde oluşan kuyruklar...
Balkonlardan sarkıtılan, “Kurbanı kestik, bu da ev yapımı sucuğumuz” fotoğrafları...
Kanıksanan trafik kazaları...
Daha, bir çok bilinen tıpkıbasım tavırlar silsilesi vesselam...
Kimisine göre “kavurma bayramı”na dönüştürülen, kimisine göre ise, “tatil” anlamının dışına çıkmayan günler...
Hz. İbrahim’den günümüze gelen bu muazzam dini vecibe, galiba gün geçtikçe özünden koparılıyor. Sözümüz, bayramı bayram gibi idrak edenlere değil elbette. Ancak her gelen yıl, geçen yılları aratıyorsa, garip giden şeyler var demek ki...
Müslüman coğrafyada kan ve göz yaşı dinmiyorsa, kutsal bayramda bile şiddet, şiddetini arttırarak devam ediyorsa, bu sonucu iyi okumak gerekiyor.
Burnumuzun dibine kadar gelen vahşetin, analizi bu kadar zor olmasa gerek…
“Bu gidiş nereye” sorusunun cevabını, başımızı ellerimizin arasına alarak, defaatle düşünmemezin zamanı geldi de geçiyor bile…
Milli birliğimiz-dirliğimiz için, silkinme ve kendimize gelme zamanıdır…
Unutmayalım ki, aynı geminin içinde yol alıyoruz…
